در اواسط قرن بیستم، هانا آرنت، فیلسوف آمریکایی آلمانی الاصل، خاطرنشان کرد که انسان می تواند کاری را که نمی تواند درک کند و نمی تواند به زبان روزمره انسان بیان کند، انجام دهد و با موفقیت انجام دهد.» . امروزه با ظهور هوش مصنوعی، متخصصان حوزه های مختلف دانش باید برای درک و بیان این تحول جدید و تأثیر آن بر مدیریت و آموزش دانشگاه تلاش نموده و در مفهوم مدل دانشگاه تجدید نظر نمایند. به سخن دیگر امروزه شرایطی برای ظهور دانشگاه آینده فراهم شده است که ضرورت بازتعریف ساختار اصلی آن را بیش از پیش آشکار ساخته است. به دلیل نقش اصلی دانشگاه در اکوسیستم توسعه انسانی و نقش نهادهای آموزشی در آن، در آستانه تحول قابل توجهی در دانشگاه به شکل مستقر آن هستیم. ظهور ابزارهای جدید قابل اجرا، پیش نیازهایی را برای تغییر سریعتر نقش و مأموریت آموزش در جامعه جدید ایجاد می کند. دگرگونی انقلابی دانشگاه‌ها که نیاز آن به طور فعال در محیط دانشگاهی مورد بحث قرار می‌گیرد، با ظهور و گسترش سریع کاربردی آن ما را مجبور می‌کند در مورد نسل های جدیدی از محیط‌های آموزشی در کنار آموزش و پژوهش صحبت کنیم.

یکی از کارکردهای اصلی دانشگاه همواره تولید و ارائه دانش به فرد برای انطباق با شرایط جدید ناشی از محیط های اطلاعاتی، فناوری و اجتماعی-فرهنگی وی بوده است. در عین حال، اگر برای دانشگاه های نسل اول (U1G) و نسل دوم (U2G)، خود دانشگاه و محیط آن عملا تنها منبع دانش بودند، تشکیل دانشگاه نسل های 3 و 4 دانشگاه ها (U3G و U4G) با توسعه فناوری اطلاعات، رشد تصاعدی دانش و ظهور ابزارهای در دسترس عموم برای دسترسی افراد به منابع اطلاعاتی، مانند موتورهای جستجو (Google) همراه بود.

همگام با تحولات جهانی مدیریت توسعه فناوری سلامت در انستیتو پاستور ایران به منظور توسعه ی فعالیت های فناورانه ی دانشگاهیان و ایجاد بستر مناسب جهت پیشبرد روند تحقیقات در مسیر توسعه ودست یابی به محصولات فناورانه و دانش بنیان و همچنین تسهیل فرآیند ثبت، تجاری سازی، انتقال تکنولوژی و محصولات تولید شده به صنعت و جامعه در سال 1393 شکل گرفته است. مدیریت فناوری با استفاده از ظرفیت های انستیتو و با بکارگیری تجارب متخصصین مترصد ایفای نقش موثر توسعه فناوری های نظام سلامت جهت تولید و  بکارگیری فرآورده های نوین زیست فناوری در شاخه های دارویی، پزشکی ، تشخیصی و ..... می باشد.